یکی از حقایق تلخی که با افزایش سن برات روشن و قابل فهم می‌شه اینه که قرار نیست کسی پیدا بشه تا تو رو بفهمه و درک کنه. قرار نیست کسی پیدا بشه که ارزش‌هات براش باارزش باشن. قرار نیست کسی پیدا بشه تا از ایده‌هات به اندازه‌ی خودت هیجان زده بشه. قرار نیست کسی پیدا بشه که دردهات براش دردناک باشه. قرار نیست کسی پیدا بشه که دنیا رو از زاویه‌ی نگاه تو ببینه. یه روز بلاخره می‌فهمی که خودت باید این کارها رو برای خودت انجام بدی. و شاید بزرگترین مسئولیت تو اینه که از ارزش‌هات، باورهات، دیدگاه‌هات، ایده‌هات و… به خاطر خوشایند دیگران دست نکشی.

و اگه خیلی خوش شانس باشی، زندگی کسی رو سر راهت قرار می‌ده که فارغ از تمام تفاوت‌ها و اختلاف‌ها، بی‌قید و شرط بهت محبت کنه و بهش محبت کنی.

کسی که این حقیقت تلخ رو بپذیره و باهاش کنار بیاد، واقعن برنده‌اس.