توی بخشِ اُمید سپیده‌دمان از کتاب در باب اُمیدواری نوشته‌ی آلن‌دوباتن می‌گه که هرگز بین غروب آفتاب تا سپیده‌دم فردا تصمیم مهمی نگیرین. می‌گه از اونجایی که اجداد و پیشینیان ما با فرا رسیدن شب توی تاریکی و ابهام فرو می‌رفتن و احتمال خطر حمله و آسیب بیشتر بوده، این ترس و قضاوت منفی نسل به نسل منتقل شده تا به ما رسیده. برای همین شب که می‌شه افکار انسان‌ها منفی‌تر می‌شه و روی قضاوت صحیح ما از زندگی تاثیر منفی می‌ذاره.

من دیروز این مطلب رو خوندم و دیشب تجربه‌اش کردم. دیشب اتفاقی اُفتاد که باعث شد من زندگی‌مو فاجعه‌آمیز ببینم و تصمیمات مهمی بگیرم اما با فرا رسیدن صبح، تقریبن تموم اون احساسات از بین رفتند و من خیال عملی کردنِ تصمیماتم رو ندارم. حداقل حالا حالاها!