تا حالا به این فکر کردید دلیلِ بیشترِ ناکامیهایمان انتظار بیجایی هست که از زندگی داریم؟ مثلن وقتی با یک نفر وارد رابطهی عاشقانه میشویم توقع داریم بدون هیچ صحبتی خودش بفهمد احساس ما چیست و دوست داریم او چه رفتاری از خودش نشان دهد. دوست داریم به اندازهی ما عاشق بستنی باشد و از خربزه متنفر.
یا وقتی چشم باز میکنیم دوست داریم تا انتهای روز همهچیز طبق برنامه و خواست ما پیش برود و حوادث کوچک روزمره باعث میشوند از کوره در برویم. بعد عالم و آدم را مقصر میدانیم غیر از خودمان. اصلن به این فکر نمیکنیم که شاید من مقصر باشم. شاید باید در مورد انتظارات و رویاهام تجدید نظر بکنم و بپذیرم که زندگی همین است. زندگی قواعد خودش را دارد و هزاران سال است که به خاطر هیچ انسانی قواعدش را تغییر نداده و قرار نیست به خاطر من تغییر کند. در واقع این منم که باید انعطافپذیریم را بالا ببرم و خودم را با زندگی وفق بدهم.
بپذیریم که رابطههای عاشقانه سرشار از تعارض و چالش است. بپذیریم که اغلب آدمها ما را دوست نخواهند داشت. بپذیریم که در مسیر زندگی، شکست و ناکامیهای زیادی را تجربه خواهیم کرد و…
بیاید مهارت دروننگری، خود قضاوتگری و انعطافپذیریمان را بالا ببریم.
آخرین نظرات: