می‌خوام از این به بعد وقتی خراب شدن یک وسیله، رد شدن در یک آزمون یا هر ناکامی دیگه‌ای، اعصاب و روانم رو به هم ریخت به عظمت و بزرگیِ آفرینش و نقش خودم در این شگفتی، فکر کنم. آیا واقعن نقشی دارم؟ آلن دوباتن تو کتاب آرامش میگه که هر موقع بابت ناکامی‌های زندگی، آرامشت رو از دست دادی به تماشای طلوع و غروب خورشید، زیبایی آسمان شب یا شکوه یک قله بنشین و اسم این کار رو توجه و فکر کردن درباره‌ی «معنای والا» گذاشته. طبق نظر دوباتن این کار باعث می‌شه که ما متوجه بشیم چقدر وجود، زندگی و مشکلاتمون در برابر عظمت آفرینتش و هستی خار و ناچیز و کوچیکه و به این حقیقت پی ببریم که در واقع بود و نبودمون تاثیری در جهان هستی نداره. این حقیقت شاید تلخ اما تسکین‌بخشه و باعث می‌شه حتی برای ساعاتی بزرگی و تلخیِ ناکامیِ اخیرمون رو فراموش کنیم و به آرامش برسیم.

و یکی از تاثیرات مراسمات و برنامه‌های مذهبی و عبادی رو یادآوری عظمت آفرینش و معنای والا در ذهن انسان می‌دونه و می‌گه که با کمتر شدن نقش مذهب و عبادت در زندگیِ انسان امروزی، توجه او به معنای والا کمتر از گذشته شده است.