دخترِ خونه‌ی بابا که بودم همیشه برام سوال بود که چرا مامانم انقدر سحرخیزه و صبح خیلی زود بیدار می‌شه؟ حالا که چند سال گذشته و خودم مادر شدم فکر می‌کنم جوابشو پیدا کردم. همه‌ی ما آدما کم و بیش به تنهایی و داشتن فضا و زمانی برای خود احتیاج داریم؛ تا با انجام کارایی که دوست داریم، شارژ و پرانرژی بشیم. یه زن بعد از اینکه مادر می‌شه، تقریبن این حق رو از دست می‌ده (مخصوصن تا ده سالگی بچه‌ها). من فکر می‌کنم یکی از علل پرخاشگری و افسردگی زن‌ها بعد از مادر شدن همین نداشتن زمان و فضایی صرفن برای خود هست. برای همین بعضی از زن‌های آگاه‌تر ترجیح می‌دن تا از لذت خواب صبحگاهی بگذرن تا لذت تنهایی و وقت گذروندن با خود رو تجربه کنن. به شخصه عاشق انرژی و سکوتِ صبح‌‌گاهم. حیفه این حس و حال رو با تنبلی کردن از دست بدیم.