گوینده‌ی این جمله رو نمی‌شناسم ولی شاید بهترین جمله‌ای باشد که تا به امروز شنیدم: «یگانه سوالی که ارزش دارد انسان هر روز از خود بپرسد این است که اشتباه من کجاست؟» البته که در اینباره حدیث هم کم نداریم. اینکه «شایسته است هر روز در پایان روز اعمالمان را محاسبه و بررسی کنیم» و «اعمالتان را محاسبه کنید قبل از آن که شما را محاسبه کنند.»

به طور کل خود حسابگری باعث می‌شود تا خود و اشتباهاتمان را شناخته و اصلاح کنیم. حالا وقت پاسخ دادن به این پرسش است. اشتباه من کجاست؟

با عقل و آگاهیِ الانم گمان می‌کنم بزرگترین اشتباه من عجول بودن است. عجله باعث و بانی هزاران ویژگیِ ناخوب در من و اتفاقات نامبارک در زندگی‌ام بوده و هستند. عجله برای رسیدن موجب شده که یا دیر برسم یا هرگز نرسم؛ عجله برای بهترین بودن باعث شده حتی خوب بودن را تجربه نکنم و عجله برای بزرگ شدن باعث شد هیچی از زندگی نفهمم.

حالا که اشتباه بزرگم را شناختم، وقت آنست که به دنبال روش‌هایی برای تمرین صبور بودن باشم.