شاهین کلانتری از قولِ نسیم نیکلاس طالب جمله‌ای می‌گفت با این مضمون که بهترین راه برای توسعه‌ی فردی داشتن کسب و کار شخصی است.
وقتی من این جمله رو شنیدم برای تحققش عجله داشتم. مثل تموم اوقات عمرم که عجله دارم!

دوست داشتم زودتر کسب و کار خودم رو شروع کنم، بزرگش کنم و منِ بهتری بسازم. الان که به اون روزها فکر می‌کنم خنده‌م می‌گیره!

از زندگی ممنونم که قوانینش رو با خواست و میل من تنظیم نمی‌کنه. چون حالا من عاشق این شخصیتی هستم که دارم ذره ذره تغییر می‌کنه و داره ذره ذره پیشرفت می‌کنه و بهتر می‌شه. من عاشق این شخصیتی هستم که با صبر و حوصله درون و بیرون خودش رو می‌بینه و نقاط ضعفش رو می‌پذیره و اگه قابل برطرف کردن هستن، سعی می‌کنه اونا رو برطرف کنه.

من عاشق این منی هستم که داره ذره ذره و پا به پای کسب و کار کوچیکش پا می‌گیره و رشد می‌کنه؛ نه منی که یک شبه تغییر می‌کنه و موفق می‌شه.

هرچند به قولی: «سالها طول می‌کشد تا یک شبه موفق شوید.»