ما آدما با توانایی ذاتی درکِ احساساتِ دیگران و همدلی کردن به دنیا میایم. دیشب که حالم خیلی بد بود و زار زار گریه می‌کردم و دخترم بدونِ اینکه حرفی بزنه، کنارم نشست و نوازشم کرد اینو فهمیدم. ولی چطور می‌شه که این توانایی رو از دست می‌دیم؟ چی می‌شه که یادمون می‌ره؟

شاید از سرِ کینه می‌خوایم بی‌توجهی‌های گذشته‌ی طرف مقابل رو جبران کنیم؛ شاید احساساتش برامون مهم نیست و به نظرمون ناچیز و بی‌ارزشه، شایدم بدتر از اون فکر می‌کنیم این ناراحتی حقشه و از عذاب کشیدنش لذت می‌بریم و…علتش هرچی که باشه، کاش زندگی قلبامونو سرد و سنگین و سنگی نمی‌کرد!