آدم وقتی با یه نفر رابطه‌ی دوستانه و صمیمانه داره و باهاش می‌گه و می‌خنده، به این معنی نیست که همه‌چیزِ اون آدم رو تایید می‌کنه؛ به این معنی نیست که آدمِ متضادِ اون آدم رو تکذیب می‌کنه؛ یا حتی به این معنی نیست که می‌خواد شبیه اون آدم بشه.

آدم با یه نفر وارد رابطه‌ی دوستی می‌شه صرفن به خاطر اینکه تو این مرحله از زندگی، در شرایط مشابهی قرار دارن؛ با یه نفر وارد رابطه‌ی دوستی می‌شه صرفن به خاطر اینکه هر دوشون به یک شئ یا یک فعالیت خاص علاقه‌مندن؛ یا یه نفر رو توی شبکه‌های اجتماعی دنبال می‌کنه صرفن به خاطر اینکه از بعضی از دیدگاه‌ها و نقطه نظراتش خوشش میاد و به نظرش جای تامل داره.

آدما حتی توی روابط عاشقانه‌شونم، همه چیزِ طرف مقابل رو تایید نمی‌کنن و نمی‌پسندن بلکه یا می‌پذیرن و کوتاه میان یا نادیده می‌گیرن.

به نظرم این یکی از همون دیدگاه‌های صفر و صدی هست که باید توش تجدید نظر کنم/ کنیم.