یکی از خوبی‌های بچه داشتن اینه که سرعت رشدت رو بیشتر می‌کنه. دلیل و انگیزه میشه واسه حرکت، تغییر و پیشرفت. در واقع به نظر من بیشتر بچه‌ها پدر و مادر رو بزرگ می‌کنن تا اینکه پدر و مادر بچه‌ها رو بزرگ کنن!

دیروز داشتم با خودم فکر می‌کردم دوست ندارم دخترم از خیلی جهات شبیه من بشه. فداکار، بی‌توجه به خود و سخت‌گیر به خود. بعد خودمو نگاه کردم که چقدر شبیه مامانم شدم. دقیقن همون ویژگی‌هایی رو کسب کردم که به نظرم بد بودن و نهیشون می‌کردم.

بعد برای بار nام به این نتیجه رسیدم که بچه‌ها اونطور نمیشن که ما می‌خوایم اونطور میشن که ما هستیم. بنابراین من باید خودم رو تغییر بدم. هرچقدر سخت. هر چقدر دردناک.

+ضرب‌المثل‌هایی که حرفمو تایید می‌کنن: «پسر کو ندارد نشان از پدر» و «مادرو ببین دخترو بگیر»

من باید یاد بگیرم خودم رو بیشتر دوست داشته باشم؛ به خودم بیشتر احترام بذارم؛ خودم رو در اولویت قرار بدم؛ با خودم مهربون و باگذشت باشم؛ از حقم کوتاه نیام و پرتوقع باشم؛ از اشتباهات خودم چشم‌پوشی کنم؛ بیخیال باشم؛ صبورتر باشم و با خدا رفیق جینگ باشم.

خیلی نیاز به اصلاح و تغییر دارم. برام دعا کنید.