من می‌گم نوشتن سخت و دردناکه. نوشتنِ یه اثرِ جدی، داستانی یا غیرداستانی پوستِ نویسنده رو می‌کنه و جونش رو به لبش میاره. در واقع هر کاری که با آفریدنِ همه از هیچ و خلاقیت همراه باشه، سخته و طاقت‌فرسا.

نویسنده نیاز داره که در کنارِ تجربه‌ی بی‌رحمیِ نوشتن، مهر و محبت نوشتن رو هم تجربه کنه وگرنه بعید می‌دونم توی این مسیر دووم بیاره. حالا مهر و محبت نوشتن رو چطور میشه تجربه کرد؟ به نظر من با آزادنویسی. یعنی هرچقدر جدی‌نویسی کُند، دست به عصا و سختگیرانه پیش می‌ره؛ آزادنویسی سریع و بی‌مهاباست و تو بدون نیاز به دودوتا چهارتا کردن فقط می‌نویسی و پیش می‌ری. آزادنویسی مهربونه، نوازشگره و دردها، زخم‌ها و اُمیدهامونو می‌شناسه و درک می‌کنه. آزادنویسی آغوشِ باز و پذیرای کلماته.

اگه نوشتن و نویسندگی برات جدیه، آزادنویسی روزانه برات واجبه.