موضوع وبینار دیروز استاد کلانتری تفکر مکتوب و تفکر شفاهی بود. قصد پرداختن به این موضوع را ندارم چون در آن حد و اندازه‌ها نیستم و حرف خاصی برای گفتن ندارم.

همیشه از اینکه توانِ ارتباط برقرار کردن با هر کس و شنیدنِ هر حرفی را ندارم ناراحت بودم. از اینکه نمی‌توانم در هر بحثی شرکت کنم و به هر حرفی بخندم یا هرچیزی را باور کنم کمی تنها کمی ناراحت بودم.

ولی بعد از جرف استاد، وقتی فهمیدم این یکی از دستاوردهای زیستن در جهانِ مکتوب است؛ از اینکه این توان را ندارم خوشحال شدم. حالا خوشحال و راضی‌ام از اینکه تحمل هر حرفی را ندارم و هر خبری را باور نمی‌کنم.