تصمیم دارم از این به بعد روزانه حداقل یک شعر کوتاه یا تکه‌ای از یک شعر بلند را بخوانم. خواندن شعر علاوه بر تزریق لذت و حظ به رگ‌هایم، موجب موزون، آهنگین و موجز شدن نثرِ نوشته‌هایم خواهد شد. غیر از آن دامنه‌ی لغاتم را گسترده‌تر می‌کند و کمک می‌کند تا همه‌چیز را از زاویه‌ای نو ببینم.

چند رباعی از خیام:

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است

گردنده فلک نیز بکاری بوده است

عر جل که قدم نهی تو بر روی زمین

آن مردمک چشم نگاری بوده است.

*

این یک ئو سه روز نوبت عمر گذشت

چون آب به جویبار و چون باد به دشت

هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت

روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت.

*

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در بند سر زلف نگاری بوده‌ست

این دسته که بر گردن او می‌بینی

دستی‌ست که بر گردن یاری بوده‌ست