من قبلن جزء کسانی بودم که می‌گفتم: «زن حتمن باید درآمد داشته باشه. حالا چه کارمند باشه چه کسب و کار خونگی داشته باشه. مهم

گفتگو! شاید مهمترین یا یکی از مهم‌ترین مهارت‌هایی که نیازه یاد بگیریم-و واقعن انسان‌های کمی این مهارت رو دارن- گفتگو و ارتباط موثر با آدم‌های

اون چیه که همیشه تو رو سبز و جوان نگه می‌داره؟ چی به زندگیت معنا می‌ده؟ نمی‌دونم معنای زندگیمو به درستی انتخاب کردم یا نه

اینا همش بهونه‌اس! دیروز که ساعت‌ها توی اکسپلور اینستاگرام وقت گذروندم برای چندمین‌بار بهم ثابت شد وقت نداشتن بهونه‌اس. حتی انرژی نداشتنم بهونه‌اس! چون با

توی کارهای هنری یا هر کاری که امکان خلاقیت و نوآوری توش وجود داره، نباید از اولِ راه سبک و روش رو مشخص کرد! وقتی

اینکه فاصله‌ی نااُمیدی و اُمیدواری به باریکی یک تار مو هست خیلی خوبه ولی اینکه فاصله‌ی اُمیدواری و نااُمیدی به باریکی یک تار مو هست

روانشناسی مثبت‌گرا تا حالا کم بلا سر انسان نیاورده! مثلن یکیش همین گفتن و تکرار عبارتِ «من می‌توانم» به خودمون و دیگران. به قصد تقویت

یکی از قالب‌های جذاب و کاربردی برای نوشتن آنافوراست. آنافورا به طور خلاصه یعنی نوشتن تعدادی جمله که با یک کلمه یا عبارت یکسان شروع

توی قسمتی از کتابِ «آرامش» از آلن دوباتن راجع به قوانین و مقررات ادارات می‌گه. می‌گه درسته که ممکنه تو به خاطر بیماری با مثلن

نااُمید شدم. از خودم و توانایی‌هام. اما خب کسب‌وکار شخصی آدم پُررو، سمج و پوست کُلفت می‌طلبه. کسب‌وکار چیه اصلن کُلِ زندگی آدم پررو و