یکی از دوستان کامنت گذاشته بود که: «چقدر نوشته‌هات شبیه حرف‌هایی که تو تنهایی بخودم می‌زنم». گفتم: «چون هر دومون انسان، زن و مادرِ این

این روزا با درد و ناتوانی زیادی می‌گذره. از همون سرِ صبح خسته‌ام و انرژی ندارم. فقط چشم انتظار تولد جوجه و سبک شدن هستم.

دیروز یک داستان نیمه بلند خواندم. «معلم پیانو» از «چیستا یثربی». کتاب را از طاقچه بی‌نهایت دانلود کردم و از همان خط اول انگار یک

بعضی از انسان‌ها از همان آغاز زندگی جوری متولد می‌شوند که انگار قرار است در آینده انسان مهم و معروفی شوند. بزرگ، زاده می‌شوند. ایران

دیروز بعد از مدتها تو وبینار نشرِ نویسنده‌ساز استاد کلانتری شرکت کردم. پی‌دی‌اف کتابِ نشرِ نویسنده‌ساز رو هم خوندم و بی‌صبرانه مشتاقِ انتشار و خرید

سوال سوال سوال. پرسش پرسش پرسش. اصلن به عنوان یک نویسنده هم نه، به عنوان یک انسان که میلِ به دگردیسی و دگرگونی داره، باید