نمی‌خوام سطحی‌نگر باشم. نمی‌خوام منفی‌باف باشم. نمی‌خوام سخت‌گیر باشم. نمی‌خوام عجول باشم. نمی‌خوام مضطرب باشم. نمی‌خوام کامل‌گرا باشم. نمی‌خوام متوقع باشم. نمی‌خوام حسود باشم. نمی‌خوام

یکی از دوستان کامنت گذاشته بود که: «چقدر نوشته‌هات شبیه حرف‌هایی که تو تنهایی بخودم می‌زنم». گفتم: «چون هر دومون انسان، زن و مادرِ این

این روزا با درد و ناتوانی زیادی می‌گذره. از همون سرِ صبح خسته‌ام و انرژی ندارم. فقط چشم انتظار تولد جوجه و سبک شدن هستم.

دیروز یک داستان نیمه بلند خواندم. «معلم پیانو» از «چیستا یثربی». کتاب را از طاقچه بی‌نهایت دانلود کردم و از همان خط اول انگار یک

بعضی از انسان‌ها از همان آغاز زندگی جوری متولد می‌شوند که انگار قرار است در آینده انسان مهم و معروفی شوند. بزرگ، زاده می‌شوند. ایران

دیروز بعد از مدتها تو وبینار نشرِ نویسنده‌ساز استاد کلانتری شرکت کردم. پی‌دی‌اف کتابِ نشرِ نویسنده‌ساز رو هم خوندم و بی‌صبرانه مشتاقِ انتشار و خرید